Serfaus zomer 2017, verkenning van het begin van de route

De zomervakantie in 2017 staat deels in het teken van mijn verkenning van het eerste gedeelte van de route. Dit is omdat dit een vrij onbekend gedeelte is met steile stukken. Zeker voor de 1e dag heb ik mijn vraagtekens hoe ik op een veilige manier de berg af kan wandelen. Mijn route had ik gepland van Serfaus richting Fiss en dan naar Ladis vanwaar ik de echte afdaling naar het dal ga maken. Bij Ladis ben ik al 200 meter gedaald. eenmaal aangekomen in Ladis zoek ik mijn pad op die ik via afstandmeten.nl en Google maps had uitgestippeld. Maar eenmaal daar aangekomen blijkt dat dit een gevaarlijk pad is en dat het is afgesloten door de plaatselijke autoriteiten. Ik moet nu dus wat anders verzinnen en kijk op mijn navigatie of er een andere route is. Op het plein waar ik dit aan het uitzoeken ben komt een man voorbij die duidelijk eruit ziet of hij hier vandaan komt. Maar hij reageert totaal niet op mijn vraag, euh… dan maar niet.

Ik zie iets verderop gele bordjes en daarop staat dat er een route is richting het dal. Maar ik weet totaal niet hoeveel kilometer het is en of het een normaal pad is. Ik waag de gok en begin te lopen. Het begin is mooi en breed maar al snel veranderd dit pad in een smal en zéér oneffen hobbelpad, wat ook nog eens zéér steil naar beneden gaat. Uiteindelijk valt de afstand mee maar de route op zich kan mij niet bekoren. Ik weet nog niet wat ik hiermee moet. Later heb ik het hier nog met de plaatselijke VVV over gehad en ook met mijn hotelhouder besproken en er is eigenlijk geen andere mogelijkheid om wandelend naar beneden te komen. De enige andere mogelijkheid is via de normale weg. Maar dan loop ik dus vlak langs de naar beneden of naar boven razende auto’s. Ik heb uiteindelijk besloten om mijn route hier aan te passen en beneden in het dal te beginnen. Daar wordt de route 6km korter door maar vooral vind ik het belangrijk dat ik niet meteen met een (te) gevaarlijk stuk begin.

Foto’s van de verkenning in Serfaus

 

Mijn 2e verkenning is de 3e dag van mijn route. Dat is namelijk een flinke klim en afdaling die ik in Nederland niet kan trainen. Ik rij daarvoor eerst 1 uur naar mijn beginplek, Hotel Schloss Fernsteinsee. Een schitterrend gelegen Hotel wat in de winter gesloten is maar in de zomer een gewilde uitvalsbasis is voor diverse activiteiten. Je kunt hier bij het meer ook duiken!! Maar dat laat ik maar voor wat het is en parkeer mijn auto op een nog redelijk leeg parkeerterrein. Het is 9 uur in de ochtend en nog redelijk rustig. Ik bevind mij nu op 950 meter hoogte.

Het 1e gedeelte van 5,5km is een lichte stijging van 250 meter. Ik kom dan aan bij de Fernpass op een hoogte van 1212m. Hier moet ik een klein stukje, ongeveer 400m, langs de weg lopen maar dat is goed te doen. Dan kom ik bij mijn afslag naar links en zie meteen een paal met allerlei borden eraan. Ik zie dat dit de goede route is, namelijk naar de Grubig Alm. Maar daaronder staat een belangrijke mededeling: “Alpine Erfahrung, Trittsicherheit und Schwindelfreiheit erfordelich”. De laatste 2 ben ik mij wel zeker van, ik heb een goede stevige grip ook vanwege mijn wandelstokken die ik bij me heb en hoogtevrees heb ik niet. Dus dat zit wel goed. Maar de Alpine Erfahrung?? Tja, ik ga al 45 jaar hier in dit gebied skiën maar dat zullen ze vast niet bedoelen. Maar ik loop toch door en heb mezelf voorgenomen niets te overhaasten en alles rustig te bekijken.

Op dit eerste stuk neem ik ook mijn 1e vlog op (klik HIER voor mijn vlog). Langzamerhand wordt het pad steeds smaller. Op een gegeven moment film ik een pad maar achteraf blijkt dat ik te snel stop met mijn video. Want nog geen 50 meter later moet ik over en door een watervalletje lopen. Jammer dat ik dat er net niet op heb staan maar dat moet ik dan maar volgend jaar filmen!! Dat was voor mij wel een punt waarop ik dacht, oké dit is dus die “Alpine Erfahrung en Trittsicherheit” die ze bedoelden. Maar ik laat mij niet direct afschrikken en loop verder. Ik heb inmiddels bedacht dat ik met elke 100m hoogtestijging ik even een paar minuten stop om wat te drinken. De inspanning is groot en tijdens het klimmen is het niet handig en veilig om te drinken omdat ik dan mijn stokken niet goed vast kan houden. En die heb ik echt wel nodig.

Ik kom hier in eerste instantie verder niemand tegen. Tot ik op een gegeven moment een geluid steeds dichter bij hoor komen. Zou dan toch?? En ja hoor, opeens komen er om de hoek 2 mountainbikers naar beneden gedenderd!!! Je moet er bij zijn om het te geloven. Naar boven is al echt een uitdaging om te lopen laat staan met de fiets. Maar naar beneden??? Het is een kwestie van alleen maar remmen op dit gedeelte en hun banden stuiteren van rots naar rots en hebben nauwelijks houvast. Ze zijn dan ook wel gigantisch ingepakt voor als het dan toch fout mocht gaan. Ik kijk ze nog even na en loop dan weer verder omhoog. Het gemiddelde stijgingspercentage heb ik uitgerekend is 15%, maar er zitten zeker stukken bij van ruim 25%!!!! Zeker dit eerste gedeelte van de klim. Dat betekent dat elke 100 meter die ik horizontaal afleg ik 25 meter stijg!! Ik doe daar ongeveer 2,5 minuten over!! Op het vlakke zou je over die 100 meter ongeveer 1 minuut over doen. Dus dat geeft een beetje aan hoe steil het hier is.

Het voor mij bizarste moment heb ik helaas niet kunnen vastleggen op de gevoelige plaat maar jullie moeten mij maar geloven dat het echt is gebeurd. Ik kom op een gegeven moment een dalende wandelaar tegen. Op zich niets geks aan zou je zeggen. Maar het was de kleding die het apart maakte. Of eigenlijk de kleding die hij niet aan had!!! Hij liep alleen met zo’n superdun hardloopbroekje, veel te hoog opgerold en verder helemaal niets!!!!! Hij liep niet hard maar was wel superbruin, veel te bruin naar mijn mening, en het was eigenlijk een vies oud mannetje. Ik probeerde nog mijn foto toestel te pakken maar toen ik die had gepakt was hij de bocht al om. En erachter aan hobbelen voor een foto vond ik niet echt een optie. Ik ben toen maar even een korte pauze drinkpauze gaan houden en dit even op mij laten inwerken. Ik was toch niet aan het hallucineren op deze hoogte?? Nee, die vent spoort gewoon niet.

Na dit korte intermezzo loop ik verder. Ik zie op mijn hoogtemeter dat ik de 1500 m al ben gepasseerd en ik dus nog maar 200 hoogtemeters heb te gaan. Maar ja, daar doe ik dan toch nog 50 minuten over. Eenmaal boven aangekomen besluit ik om een broodje te gaan eten. Er staan nog een aantal mensen vlakbij en die maken nogal wat geluid. Wat zijn die nou aan het doen?? Ik hoor getimmer. Maar dit zijn duidelijk geen bouwvakkers maar toeristen. Ik hoor dat ze Nederlands praten. En als ze na een minuut of 15 langs mij komen lopen zie ik ook een jongen zich wat huilerig aan een vrouwspersoon vastklampen. Ik heb een vermoeden. De laatste persoon die langs komt vraag ik het maar, heeft u een gedenkteken geplaatst? “Ja”, is het bevestigend antwoord. De man legt uit dat ze voor “opa”, die in het najaar was overleden, hier een gedenkplaats wilden maken.  Ze komen hier namelijk al jaren skiën en op deze plek stopte opa altijd even om een sigaretje te roken. Ik vraag nog even naar de weg naar beneden en hij vervolgt zijn weg weer achter zijn familie aan.

Ik probeer hier ook nog even mijn meegenomen DRONE uit en maak een kort filmpje ( klik hier voor het filmpje) . Ik ben nog niet erg goed bedreven in de juiste positionering van de camera maar daar ga ik de komende maanden aan werken. Na een lange pauze van 40 minuten besluit ik om weer verder te gaan. Ik loop via het pad wat die man mijn zojuist had aangewezen verder naar beneden. Ik kom dan bij een berghut geheten de Brettalm op ongeveer 1300m hoogte. Ik neem daar nog wat vers drinken tot mij en koop wat extra’s te eten omdat mijn voorraad inmiddels op was. Ik raak aan de praat met wat Nederlanders die hier gisteren met de trein zijn aangekomen. Ik vraag naar hun bevindingen omdat ik volgend jaar dezelfde reis met de trein moet gaan maken. Ik neem de tips in mij op en besluit om het laatste stukje met de gondel naar beneden te nemen vanwege te tijd.

Beneden aangekomen zoek ik de bushalte op en zie tot mij grote schrik dat de eerstvolgende bus pas over 3 uur gaat!!! Helemaal vergeten dat het vandaag zondag is en dat er dan dus maar weinig bussen rijden. Maar ik zie verderop een taxibedrijf. Ik vraag hun of zij mij terug kunnen brengen naar de Fernsteinsee. Na wat heen en weer gepraat en kijken op de webcam of er geen file staat willen zij mij, tegen een flinke vergoeding, wel terugbrengen. Een jonge dame, oorspronkelijk uit Tsechië, rijdt mij met een SMART!!! terug naar waar mijn auto geparkeerd staat. Nu nog een rit van bijna een 1 uur en ik ben weer terug in Serfaus. Deze dag heeft mij weer veel geleerd en ik zie ernaar uit om dit volgend jaar weer te doen. Hopelijk is het weer dan ook zo mooi en zal ik dan mooie foto’s en video’s kunnen plaatsen. Voor nu heb ik even rust en zal aan het eind van augustus weer het lopen gaan oppakken.

Foto’s van de verkenning van dag 3, Schloss Fernsteinsee-Reutte

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.