Dag 23, 3 juli 2018, Bernkastel Kues – Pantenburg

Geluk? Toeval? Zoals iemand in mijn dagboek heeft geschreven, “De keuzes die je bewust of onbewust maakt, zorgen dat je ergens naartoe gaat. De weg ontstaat dan vanzelf”. Ik verbaas mij er telkens weer over dat ik toch elke keer weer wat meemaak. Vandaag ga ik eerst een stukje met de bus, 10 km ongeveer. Van Bernkastel Kues naar Platten is de bedoeling. Ik heb eerst weer van een heerlijk ontbijt genoten en loop dan richting de bushalte, ongeveer 10 minuten lopen. Ik kijk nog even achterom en maak een leuke foto van Bernkastel Kues in het ochtendgloren.

Aangekomen bij de bushalte zie ik de bus al staan. Ik loop er naar toe en de deur gaat open. Onderuitgezakt zit er een chauffeur achter het stuur en ik vraag of hij richting Wittlich rijdt. Dat is het eindstation van deze bus namelijk. Ja, maar hij heeft pauze en er komt zo een andere bus. Oké, sorry. Ik had alleen maar een vraag. Na 7 minuten komt er inderdaad een andere bus maar daar staat toch echt een ander eindstation op en een ander nummer. Op dat  moment komt de bus waar ik het eerst aan gevraagd heb achter de andere bus staan. Ik loop er weer naartoe en de deur gaat open. Ik vraag weer, “Gaat u naar Wittlich”? Ja, stap maar in. Nou ja, het zal wel. Als de bus eenmaal is gaan rijden kijk ik nog even op de telefoon waar ik er ook alweer uit moet, dat is in Platten. Dan heb ik nog een mooie wandeldag van ongeveer 30 km. Ik heb er zin in.

Maar deze buschauffeur krijgt mijn humeur aardig aan de kook. Was hij vanmorgen al niet helemaal te pruimen, zijn rijstijl is helemaal niet om naar huis te schrijven. Bij T-splitsingen waar je weet dat hij of links- of rechtsaf moet, gaat hij met een rotgang op de splitsing af en op het laatste moment remt hij en gooit hij het stuur om of moet hij op het laatste moment voor een toch voorrang hebbende auto, remmen. Bij een gewone kruising is het nog erger!! Je denkt, aan de snelheid die hij rijdt, dat je de kruising gewoon over gaat. Maar weer hetzelfde. Hij remt op het allerlaatste moment en gaat dan toch de bocht om. Ik wordt echt niet snel misselijk maar deze vent rijdt krankzinnig.

Door het maffe rijgedrag en het feit dat ik nog even op mijn telefoon wat opzoek, heb ik niet in de gaten dat we al bij de laatste bushalte van Platten zijn. Shit, ook dat nog. Dan maar bij de volgende eruit. Maar die is 3 km verderop. Het treinstation van Wittlich. Nog een beetje ontdaan van deze rit doe ik mijn vlaggen weer in top en de rugzak op mijn rug en hopla, lopen maar. In Wittlich zelf, 4 km verderop, stop ik even in het centrum omdat er nogal wat app verkeer op mijn telefoon is en ik wat moet antwoorden naar diverse personen. Na een kleine 15 minuten ga ik weer verder. De weg die ik volg is een fietspad, de “Maare-Mosel-Radweg“. De Mosel is duidelijk lijkt mij maar Maare staat voor de kraters die met water gevuld zijn hier in het vulkaaneifel gebied. De laatste uitbarsting was 10.000 jaar geleden. Maar het gebied is nog wel actief omdat de Eifel jaarlijks 1 á 2 mm stijgt!! Overigens is de Moezel ook de grens tussen de Hunsrück waar ik gisteren nog was en de Eifel waar ik nu loop.

Maar het fietspad stijgt heel licht, maar wel continu. Echt vals plat! En uiteindelijk blijkt dat 10 km zo door te gaan!!!!! 200 meter hoger aangekomen heb je natuurlijk wel weer mooie uitzichten. Maar dit heb ik in Nederland nog nooit meegemaakt. Maar het mooie is dat je het wel merkt maar toch gewoon door kunt gaan.

Onderweg kom ik 3 tunnels tegen. 2 van ongeveer 150 meter lang en een van ruim 550 meter lang. Dat is best wel een eind kan ik je vertellen. En ook héél fris! Apart, maar zo hoef ik de berg in ieder geval niet over maar kan ik er doorheen. Als ik een tunnel uitkom zie ik 4 wielrenners op een bankje zitten en ze kijken allemaal mijn richting op. Ik moest even aan de “4 kleine kleutertjes” denken. Ze zeggen wat over mijn vlaggen maar ik zeg dat die ene toch echt van Nederland is. Ik zeg dat overigens natuurlijk in het Duits omdat ik dacht dat het Duitsers waren. Even later komen ze weer langs en zeggen ze er nog wat over, maar dan hoor ik de ene Belgisch tegen de ander praten. Dan was mijn Duits toch redelijk goed dat ze aan de Nederlandse vlag niet dachten dat ik heel misschien uit Nederland kon komen.

Na 14 kilometer gelopen te hebben ben ik toch wel weer toe aan een pauze. Ik loop op dat moment door Hasborn en ben de omgeving aan het verkennen voor een mooie plek om te zitten. Dan stopt er opeens een man naast mij die vraagt waar ik naartoe ga. Als ik een kort antwoord heb gegeven vraagt hij of ik bij hun een kop koffie wil drinken. Maar natuurlijk, komt dat even mooi uit!

Aangekomen bij het huis van Heinz en zijn vrouw, nemen we heerlijk op het terras achter het huis in de schaduw plaats. Ik krijg een heerlijke kop verse koffie en neem nog wat van mijn zelf meegenomen brood en yoghurt. Anders wordt mijn tas nooit lichter natuurlijk. Er ontstaat een fijn gesprek wat uiteindelijk bijna 1 uur heeft geduurd. Maar dan moet ik toch echt weer verder. Ik heb nog 1 1/2 á 2 uur te gaan denk ik. Heinz wijst mij de weg weer terug naar het fietspad en we nemen afscheid van elkaar.

Ondanks dat ik continu een gebaand fietspad volg is het in dit geval een mooi aangelegde route met op sommige plaatsen toch weer die mooie uitzichten.

Wat ik wel kan zien, is dat ook hier na de lange periode van droogte de vegetatie het moeilijk begint te krijgen. De randen langs het fietspad zijn droog en dor. Voordat ik bij mijn hotel/pension zal arriveren kom ik nog een stel fietsers tegen. De een zegt “Olé”, de ander zegt “Bon Camino”(die begrijpt het in ieder geval een beetje) en nog weer een zegt “hup, hup”. Maar dan komt er een stel aangefietst waarvan ik zelf al dacht dat ze niet uit deze streek kwamen als ik naar hun fietsen keek. En ja hoor, het zijn Nederlanders. Zij stopt, hij fietst door. Ik leg kort uit wat ik aan het doen ben en geef een flyer. Want ik wil geen onruststoker in een goed huwelijk zijn natuurlijk. Hij is inmiddels honderden meters verder, maar dat gaat hier snel omdat het voor hun iets naar beneden gaat. Ik zeg gedag en ze zwaait nog even na.

En dan het laatste gedenkwaardige moment van vandaag voordat ik bij mijn hotel ben. Op een brug ligt voor ongeveer 50 meter aan kasseien. Raar maar wel mooi. Waarom niet gewoon het asfalt doorleggen zou je zeggen. Of was het andersom? Lag hier eerst voor kilometers aan kasseien en hebben ze dit vergeten weg te halen. Maar goed daar gaat het niet om. Op het moment dat ik de brug over loop, komt er ook een wielrenner aan gefietst. Hij stapt voor de brug af, loopt met de fiets aan de hand over de kasseien en stapt aan het eind weer op!!!! Zou hij zo’n last van zijn kont hebben of is hij zo zuinig op zijn fiets?

En nu weer even terug naar het begin van mijn verhaal. Geluk, toeval? Nee, het zijn de dingen die gebeuren zoals ze gebeuren. En ja, als ik niet even was gaan zitten in Wittlich en niet nog even die extra foto of video had gemaakt had ik deze mensen vandaag allemaal waarschijnlijk niet ontmoet. Maar het gaat zoals het gaat en daar ga ik niets aan veranderen!! Na bijna 6 1/2 uur kom ik aan bij mijn hotel/pension. Ik ga mij heerlijk opfrissen en dan een lekkere maaltijd nuttigen. Het is een Jägerschnitzel geworden. Tot morgen!

Bekijk HIER de video

Bekijk HIER alle foto’s

2 thoughts on “Dag 23, 3 juli 2018, Bernkastel Kues – Pantenburg”

  1. Wel grappig dat je elke keer weer wat meemaakt! Zo wordt het een gedenkwaardige tocht (als het dat al niet is!). Veel plezier maar weer morgen met het vervolg en ik kijk uit naar je nieuwe avonturen!! Hier is het behoorlijk warm, maar ik ben herstellende van een flinke keelontsteking dus vind het totaal niet vervelend!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.