Tja, wat gaat de tijd toch snel. Precies 1 jaar geleden kwam ik op zaterdag 14 juli rond 15.00u aan op de Wedren in Nijmegen. Ik had er toen een onvergetelijke mooie tocht van bijna 1000 km opzitten. Te voet wel te verstaan! Van Oostenrijk naar Nederland. Een geweldige ervaring waar ik nog bijna dagelijks aan terugdenk en waarover ik nog regelmatig verhalen van vertel aan geïnteresseerden die het willen aanhoren. Ik kan er nog uren over vertellen. Het geeft mij nog steeds weer een soort van energieboost als ik aan die schitterende tijd terugdenk. Aan al die geweldig mooie uitzichten maar vooral ook alle spontane gesprekken die ik onderweg met wildvreemden heb gehad.
Neem nou de ontmoeting met Dirk Pel. Het was 25 juni 2018. Dag 15 van mijn wandelavontuur. Mijn route die dag was 32 km en zou de hele dag licht dalend zijn omdat ik richting de Rijn loop en die aan het eind van de dag over zou steken. Al vroeg in de ochtend vertrokken, iets voor 7.00u, en met een heerlijk wandeltemperatuurtje van 22 graden. Ik verlaat die dag eigenlijk het Zwarte woud waar ik een paar dagen doorheen heb gewandeld. Een schitterende omgeving! Maar door de Rijn over te steken kom ik in een andere mooie streek, de Moezel en vervolgens de Hunsrück. Maar die dag van Stupferich naar Rülzheim kom ik dus Dirk Pel tegen. Hij was een rondje aan het wandelen. Hij ziet mijn Nederlandse en Oostenrijkse vlag aan mijn grote rugtas wapperen, en vraagt in het Nederlands of ik Nederlander ben. Ik antwoord uiteraard met “JA”! Hij vraagt wat ik aan het doen ben en ik leg uit dat ik met een wandeltocht van Oostenrijk naar Nederland bezig ben. Hij vraagt of hij een stukje mee mag wandelen en zo raken wij aan de praat. Dirk moet namelijk van zijn huisarts elke dag een kilometer of 5 wandelen. Een aantal jaar geleden zijn bij hem stands gezet. Het wandelen is volgens zijn arts, de beste remedie tegen hartkwalen. Zo lopen wij een kilometer of 2 á 3 samen op. Dan nemen wij afscheid van elkaar en met een extra uitgebreide omschrijving op zak voor de rest van mijn route loop ik verder. Hij heeft ook nog aangegeven dat er verderop een heerlijk visrestaurant zit waar ik kan rusten. Maar dan komt er na een minuut of 15 een fietser naast mij fietsen. Die komt mij in het Duits vertellen dat Dirk Pel hem heeft gestuurd om te zeggen dat hij zich heeft vergist en dat het restaurant vandaag gesloten is! Dat is toch schitterend! Ik ontmoet een totaal onbekende, loop 3 kilometer met hem langs een kanaal en hij stuurt een boodschapper om door te geven dat ik ergens niet kan eten omdat hij zich vergist heeft! De mensheid is zo slecht nog niet.
Die ontmoeting heeft mij wel weer wat geleerd. Als je jezelf open opstelt voor alles om je heen, gebeurd er altijd wel wat. Als kleine jongen was ik wel iets meer gesloten maar naarmate de jaren vorderde gingen ook bij mij de remmen wat los en stelde ik mij steeds meer open voor anderen en voor mijn omgeving. Dat heeft ook nadelen omdat je kwetsbaarder bent maar toch overheerst bij mij de positieve gedachte hierachter.
Maar nu weer terug naar de dag dat ik in Nijmegen terug kwam na de wandeltocht van bijna 1000 km. Want waarom ging ik dit ook alweer doen? Nou dat was best eenvoudig. Ik werd in dat jaar 50 jaar en ik wilde dat, zoals velen dat doen, niet ongemerkt voorbij laten gaan. Maar waar anderen een groot feest geven wilde ik juist wat voor anderen doen. En die anderen werd een goed doel, de stichting Spieren voor Spieren. Een stichting die tot doel heeft om voor de ongeveer 20.000 kinderen die aan een van de 600 kinderspierziekten lijden, een oplossing te vinden in de vorm van nieuwe ontwikkeling op het gebied van medicijnen om hopelijk ooit te kunnen zeggen dat er geen kinderen meer aan een spierziekte hoeven te lijden. Maar ook om een kind met een spierziekte een mooie dag te geven en volledig in de watten te leggen zodat ze even niet aan hun ziekte te hoeven denken.
Maar ik begin dinsdag alweer aan mijn 9e Nijmeegse vierdaagse. 4 dagen 50 kilometer wandelen. Gewoon, omdat ik het geweldig vind om te bewegen, samen met anderen een passie te delen en dat allemaal ook nog eens met 45.000 andere wandelaars met 77 verschillende nationaliteiten! En waar mijn spieren mij het afgelopen jaar geweldig hebben ondersteund bij mijn tocht vanuit Oostenrijk, zo slecht ben ik dit jaar voorbereid op de Nijmeegse vierdaagse door een lichte maar langdurige en vervelende blessure aan mijn enkel.
Maar klagen hoor je mij niet. Waarom zou ik ook. Ik ga gewoon beginnen aan het grootse wandelevenement ter wereld! Met de gedachte dat er ruim 20.000 kinderen zijn die misschien wel zouden dromen van deze tocht en dat bij dromen zal blijven, ben ik toch maar in de gelukkige omstandigheid dat ik kan zeuren over mijn enkel maar dan toch die 4 dagen 50 kilometer ga wandelen. Ook al is het nu 1 jaar later, ik denk nog steeds terug aan mijn mooie tocht. Voor mijzelf en voor die kinderen waar ik afgelopen jaar een geweldig mooi bedrag van ruim € 13.000,- voor heb mogen ophalen. Ook dit jaar zet ik mij weer in voor deze stichting. Met Pinksteren al een mooi bedrag met de organisatie van mijn wandeltocht op 1e pinksterdag mogen ophalen. Maar u kunt mij en uiteraard de kinderen ook nog steeds steunen door een (kleine) donatie te doen. Klik daarvoor op onderstaande foto om naar mijn donatiepagina te gaan.
Tenslotte wil ik nog kwijt dat ik van de Nijmeegse vierdaagse weer verslag zal doen. Dat zal dit keer niet zozeer over de route en het wandelen alleen gaan maar vooral, wat gebeurd er nou voor, tijdens en na zo’n wandeldag. Blijf het volgen!