Na ruim 2 maanden de hele medische mallemolen te doorlopen hebben, ben ik eigenlijk nog geen steek verder. Voor diegene die even niet weten waar het over gaat even een kleine update. Sinds eind mei 2019 heb ik een pijnlijke rechterenkel. Waarschijnlijk opgelopen tijdens een 40 km tocht in Voorthuizen. De 4-daagse van Nijmegen wel gelopen en uitgelopen maar met minder gemak en plezier als andere jaren. Inmiddels dus allerlei artsen en specialisten bezocht, ook foto’s van het bot een MRI scan gehad, maar nog niets wijzer wat het nou exact is. Het laatste advies is dat ik toch maar weer begin met wandelen. En ik doe natuurlijk niets liever! Dus……vanmorgen maar de stoute en veel te lang, niet gebruikte wandelschoenen maar weer aangetrokken en om 8.15 vanuit min huis vertrokken om een klein stukkie te gaan wandelen.

Ik heb een route van ongeveer 6 km uitgestippeld. Dat is wel een beetje raar. Normaal gesproken zijn mijn wandelingen niet korter dan 15 á 20 km, dus dan geeft dit wel een beetje een gevoel van helemaal weer opnieuw beginnen. Vanuit mijn huis loop ik na 1 km zo het bos in. Het bos waar ik ik als kleine jongen elk weekend te vinden was. Maar destijds niet om te wandelen maar voor de scouting. Een ideaal plekje, in het bos met een mooi klein kabbelend beekje!! Helaas is het scoutinghuis hier nu verdwenen en verplaatst naar een minder natuurlijk en idyllisch plekje. Maar gelukkig hebben wij nog een bloeiende scouting, daar ben ik wel blij om.

Omdat ik vertrokken ben op het tijdstip dat de zon net opkomt hoop ik wat mooie plaatjes te kunnen schieten. Ik had gehoopt op een strakke lucht met wat laaghangende ochtendmist. Dat is niet helemaal gelukt maar het is desondanks toch een mooi ochtend. Omdat het nog zo vroeg is kom ik het eerste half uur nog weinig andere tegen. Het is dan ook heerlijk stil. De natuur ontwaakt, zeg maar!

In een weiland zie ik een leuk tafereel zich ontvouwen. Een boerderijhond ontmoet een paar koeien en ze snuffelen voorzichtig aan elkaar. Mooi om zo van een afstand dit te mogen aanschouwen. Ik ben dan ongeveer 30 minuten onderweg en kom dan de eerste joggende vrouw tegen. Heerlijk langs de weilanden met een opkomend zonnetje. Het is ongeveer 3 graden boven nul maar omdat het windstil is een heerlijk moment om buiten te zijn. Ondertussen probeer ik waar te nemen of mijn voet reageert op de inspanning die hij te verduren krijgt. Voorlopig voel ik iets anders dan normaal. Maar met normaal bedoel ik het “nieuwe normaal”. Dus met het lichte pijngevoel wat ik nu vaak continue voel. Soms is het even weg maar als ik loop voel ik het bijna continue. Ik heb mij er al bijna bij neergelegd dat het niet meer andere zal zijn. Maar ik houd nog hoop dat het ooit zal verdwijnen.

Na bijna 3 km sla ik van de openbare weg af en loop het fietspad op langs de Grift die later samenkomt met de Lunterse beek. Hier loopt ook de Grebbelinie. Bekend van diverse oorlogen maar de 2e Wereldoorlog zal voor de meesten het bekendst zijn. Volgend jaar ga ik een fietsroute die hier loopt aanpassen en veranderen in een themawandeling. De bunkers zijn hier nog goed aanwezig en in sommige kon je vroeger nog in spelen maar de meesten zijn nu afgesloten.

Als ik het fietspad weer verlaat is het 9.00u en zie ik twee sportinstructeurs wachten op hun groep die hier waarschijnlijk een workout gaan doen. Het is er in ieder geval een mooie omgeving voor en ze hebben er schitterend weer bij. Ik loop de bebouwde kom van Scherpenzeel weer in. Nog 1 kilometer en dan ben ik weer thuis. Dan heb ik mijn eerste 6 km sinds 21 september er weer op zitten. Voorlopig ben ik tevreden met het resultaat. Ik hoop binnenkort weer meer kilometers te gaan wandelen en ook weer meer nieuwe gebieden te gaan ontdekken. De grote bekende wandeltochten zullen wel weer op mijn programma staan maar ik ben ook vooral geïnteresseerd in nieuwe wandelingen in nieuwe omgevingen.