Soms heb je van die dagen dat je een herkenning hebt. Je kent dat wel. Je gaat op vakantie, en rijdt 1000 km naar je favoriete vakantiebestemming in bijvoorbeeld Oostenrijk. Onderweg pauzeer je een paar keer. Maar telkens kom je dezelfde auto of auto’s tegen. Je zou denken op zo’n afstand dat je elkaar snel niet meer ziet maar niets is minder waar. Zo ook vandaag. Maar die auto’s hebben vandaag een naam. De zussen Maudi en Petra, en een stel Eliza en Onno. Zij vormen vandaag de rode draad door dit verhaal. 

Vandaag loop ik mijn eerste GROTE georganiseerde wandeltocht. De 30 van Zandvoort georganiseerd door Le Champion. In 2020 zou deze 10e editie georganiseerd worden en die jubileumeditie zou ook over het racecircuit van Zandvoort gaan. Daar hebben we dus 2 jaar op moeten wachten maar nu is het dan eindelijk zover. Dat betekent een extra lus van 5 km zodat deze tocht dus eigenlijk 35 km is.

Een bijkomstigheid is wel dat de start door die extra lus al om 7.00u is!! Tja, en dan op het laatste moment pas inschrijven en beslissen dat je vanuit huis die dag ernaar toe rijdt, betekent vroeg opstaan. 4.30u gaat de wekker om dan om 5.15u weg te rijden. Ik houd namelijk van rustig wakker worden om zo nog wat tijd voor mijzelf te hebben en eventueel nog wat kleine dingetjes te doen. Een van de kleine dingen is de flyers voor de Pinksterwandeltocht van 5 juni, die ikzelf organiseer, iets aan te passen. Vrijdagmiddag had ik die bij de drukker opgehaald maar die heeft mijn correctiemail helaas niet gelezen en zo staat er een drukfout op. Dus ik neem een kleine 50 flyers mee en corrigeer de 2, 3 naar 23 km die staat vermeld. 

Iets na 5.15u vertrek ik en rij naar Zandvoort. Rond 6.30u draai ik het parkeerterrein van het circuit van Zandvoort op. Gelukkig had ik een parkeerplek gereserveerd zodat ik daar geen kostbare tijd aan zou verliezen. Ik loop naar de grote tent die voor deze gelegenheid is opgezet en tref daar Rob Mans aan. Hij is een van mijn vrijwilligers die mij helpt op 1e Pinksterdag bij mijn wandeltocht. Ik zoek er overigens nog meer. Dus ben je geïnteresseerd om mij te helpen? Ik zoek vooral nog wandelaars die de pijlen willen ophalen op zondag. Je moet hiervoor wel een goed wandeltempo voor hebben, ongeveer 6 km/u. En ik zoek ook nog mensen voor de dag ervoor, zaterdag 4 juni om het parcours met pijlen uit te zetten. Maar nu verder met mijn wandelverslag van vandaag.

Iets na 7 uur vertrek ik samen met een aantal bekenden. Maar ik had afgesproken met Sandra. Ik stuur haar even een berichtje of zie ook al ergens op het parcours loopt. Ik krijg vlot haar reactie. En de schuld kan ze niet aan de zomertijd geven, ze heeft zich namelijk vergist in de dag!!! Dus ze is pas morgen hier! Jammer. We hebben nog even contact over een volgende wandeling maar dan vervolg ik mijn tocht over het parcours. Het is toch best speciaal dat we over dit racecircuit met een gangetje van 6 km/u lopen. Wel even wat anders dan die bolides die hier met meer dan 300 km/u voorbij racen.

In de bochten is het overigens geen pretje om te wandelen. Die zijn zo schuin dat je echt last krijgt van het verschil van je linker en rechter been. En daarom lopen veel wandelaars in het smalle stukje gras aan de binnenkant van de baan. Na bijna 5 kilometer verlaten wij het circuit en zien wij de 30 km wandelaars nog wachten bij de startlocatie. Zij vertrekken om 8.00u. Wij hebben dus een klein voorsprongetje van 10 minuten op die grote groep wandelaars. Dan gaan wij eindelijk het strand op. Het is overigens nooit mijn favoriete ondergrond geweest. Ook niet als je op de vloedlijn loopt die wat steviger is. Maar goed, ik doe het er maar mee. Omdat het een stuk van ongeveer 7 km is zijn we hier dus meer dan 1 uur mee bezig. Soms een breed stuk strand en dus tijd genoeg om kennis met andere wandelaars te maken. Zo kom ik in gesprek met Maudi en Petra, 2 zussen uit de Haarlemmermeer. Het zijn gezellige kletsers dus zo lopen wij gezamenlijk met mijn andere wandelvrienden van vandaag over het strand verder. 

Als wij aan het eind van deze 7 km over het strand een pauze in lassen zijn wij ze (voor even) kwijt. Na een lekker bak koffie en een zelf meegenomen krentenbol lopen wij weer verder en zien wij de dames op een muurtje zitten. Maar omdat wij de pauze er al op hebben zitten lopen wij verder. We lopen onder IJmuiden door en gaan zo de Heerenduinen in. Dat onderdeel is van Nationaal Park Zuid-Kennemerland. In de duinen raak ik aan de praat met Eliza en Onno. Ik ben er overigens nog niet helemaal uit of zij nou een stel waren of op een andere manier familie zijn of elkaar kennen. Elisa komt in ieder geval uit Drenthe en heeft hier geslapen omdat het anders uiteraard een veel te grote afstand was naar Zandvoort. Maar goed, ik zie dat zij met wat pijntrekjes loopt en vraag of het gaat. Ze geeft aan dat het wel gaat maar op het strand zich heeft verstapt en last heeft van haar enkel. Maar met de ondersteuning, soms letterlijk, van haar wandelpartner gaat het wel. Het blijkt dat zij, net zoals zovelen anderen vandaag, aan het trainen is voor de 4-daagse van Nijmegen. Inderdaad is dit een mooie trainingsrondje alhoewel de afstand van ruim 35 km, nog best wel vroeg in het trainingsseizoen is. Er is nog genoeg tijd, zelfs met een kleine blessure, om aan je kilometers te komen voor half juli. 

In het gesprek met Eliza komen we op de slaapplek die ik tijdens de 4-daagse gebruik, de Arcus sporthal in Wijchen die kleinschalig is ingericht voor maximaal 50 wandelaars met een tiptop service. Alles erop en eraan. Zelfs inclusief massage en blarenbehandeling. Dan zegt er een wandelaar achter ons opeens, “Ja, daar slapen wij dit jaar ook weer!” Ik draai mij om en blijkt Ron, die ook al een paar keer gebruik heeft gemaakt van deze locatie, achter mij te lopen. Ik ga even naast hem lopen en hij gaat dit jaar eenmalig proberen de 50km te volbrengen. Ik loop dit jaar ook weer, voor de 10e maal, de 50km en zeg dat wee misschien wel samen kunnen lopen omdat mijn vaste wandelmaatjes tijdens deze 4-daagse verstek laten gaan. Ook ik mag al enige tijd de 40km maar wil graag 10 maal de 50km volbrengen. Daarna zie ik het wel. 

In de buurt van de Ruïne van Brederode lassen wij een volgende pauze in. En als wij daar een mooi plekje aan een tafeltje in de zon hebben bemachtigd, wie komen daar aangelopen? Maudi en Petra! We zijn inmiddels 22 km verder en je zou denken, is dit toeval? Maar ze komen er gezellig bij zitten en zo kletsen we weer even lekker verder. Omdat er inmiddels een lange rij bij de bestellingen staat, moeten we wat langer wachten op ons drinken en duurt deze pauze wat langer. Even verderop zitten ook Eliza en Onno. Nadat sommige hun drinkflessen weer met water hebben gevuld vervolgen wij de wandeling weer. Die gaat nu langs openluchttheater Caprera waar het altijd een gezellige boel is. Omdat we nog maar kort geleden een rust hebben gehad, blijven wij hier maar 5 minuutjes van het feestgedruis genieten. 

Bij kraantje lek krijgen we een lekkere frisse mandarijn en gaan we toch even zitten. Vanaf hier is het nog maar een kilometer 6 of 7 (de totale route blijkt uiteindelijk wat langer te zijn, 37km) en nemen dus even een korte rust. Ik verwissel weer even mijn sokken voor lekkere schone droge. Dat doe ik overigens regelmatig om blaren te voorkomen. Na een kleine 20 minuten vertrekken we voor het laatste deel. Ik merk al snel dat ik de turbo er even op wil zetten, en verhoog dus mijn snelheid. Mijn wandelmaatjes laat ik voor nu even achter mij en ik zet mijn kleine muziekboxje aan en zet een lekker deuntje op om mij te ondersteunen bij het lopen. Zo gaat de wandelsnelheid van normaal 5,5 a 5,8 km/u richting de 7 km/u en soms zelfs daarboven. Zo kan ik toch nog een kleine tempotraining binnen een training inlassen. Na 7 uur en 30 minuten wandelen loop ik het centrum van Zandvoort in (bij deze tocht finish je dus niet waar je start) en ga op een terrasje zitten om alvast een lekkere frisse cola te nuttigen. 

Na enige tijd komen mijn wandelmaatjes ook weer langs en loop ik de laatste 500 meter met hun mee naar de finish. Het is wat rustiger als andere jaren en dat zal vast alles te maken hebben met de rare periode van de afgelopen 2 jaar die wij achter ons hebben. Nadat wij onze medaille in ontvangst hebben genomen besluiten mijn wandelmaatjes om weer richting huis te gaan. Maar tijdens deze wandeling had ik een belofte gedaan aan Petra en Maudi, namelijk om bij de finish een cola en sinas voor hun te bestellen. En in mijn ooghoek zie ik ze op een muurtje zitten. Ik bestel dus de drankjes en verras de dames nog even met deze verfrissing. Nadat wij nog wat bij gekletst hebben en de verfrissing op is, gaan ook wij richting het circuit terug. Daar staan namelijk onze auto’s. Maudi en Petra besluiten om met de het treintje te gaan wat je daarvoor speciaal terug brengt. Ik besluit om die ruim 1,5 km nog even met de benenwagen te doen. 

Na een ritje van ruim 5 kwartier kom ik om iets na 17.00u weer thuis aan en heb er weer een geweldige dag opzitten. Het weer was vandaag fantastisch en de 37 km heeft mijn knie goed verteerd en ik kan nu verder gaan bouwen aan meer kilometers een betere conditie. Wie weet zie ik jullie weer bij een volgende wandeling ergens in het land.

Bekijk HIER alle foto’s